طبال
طبال! بزن، بزن که نابود شدم
بر " تار " غروب زندگی، " پود " شدم
عمرم همه رفت، خفته در کوره ی مرگ
آتش زده ، استخوان بی دود شدم
.........................................................................................................................
سرشک
پرسیدم از سرشک ،که سر چشمه ات کجاست؟
نالید و گفت: " سر " ز کجا " چشمه " از کجاست
لبخند لب ندیده ی قلبم که پیش عشق:
هر وقت دم ز خنده زدم ، گفت: نا بجاست!
.........................................................................................................................
سوز و ساز....
یک بحر...سرشک بودم و عمری ..سوز
افسرده و پیر می شدم روز بروز
با خیل گرسنگان چو هم رزم شدم
سوزم : همه ساز گشت و شامم همه روز
.........................................................................................................................
گمنامی گم نشده!...
میان همه ی جویها ، که همراه همه ی رود ها ،
بدریا سرازیر می شدند ،
جوی کوچکی هم بود که هیچ میل سرازیر شدن
بدریا نداشت!..
وقتی سایر جویها پرسیدند چرا؟ گفت:
من هر چند در مقابل عظمت دریا نا چیز و خوارم!
اما من...
" گمنامی گم نشده " را بیشتر از " شهرت گم شده "
دوست دارم..
.........................................................................................................................
ناز...
گفتم که ای غزال ! چرا ناز میکنی؟
هر دم نوای مختلفی ساز میکنی؟
گفتا: بدرب خانه ات ار کس نکوفت مشت:
روی سکوت محض، تو در باز میکنی؟!
.........................................................................................................................
فرزند بدبختی!
پیر مرد بخت بر گشته شکمش، آب آورده
بود.
بچه های ولگرد با مسخره میگفتند: " یارو
آبستنه ! فردا می زاد!".
یک روز که از کوچه ، همان کوچه ی کثیفی که پناهگاه
زندگی فلک زده ی او بود ، می گذشتم .....دیدم لا شه اش
را بتابوت می گذارند:
پیر مرد بخت بر گشته ، " زاییده " بود.
فرزند بدبختی چه می توانست باشد؟!...
" مرگ!..."
.........................................................................................................................
نام شب....
من اشک مرده در فریادم
" داد " ی سر و پا شکسته ، در بیدارم
اینها همه هیچ...ای خدای شب عشق
" نام شب عشق" را ، که برد از یادم؟!
.........................................................................................................................
اشک رز!...
دلم از این همه گرفتاری، این همه خونخواری و
تبهکاری ، گرفته بود.
رفتم سراغ دوستم .....گفتم:
بیا بخاطر یک لحظه فراموشی ، پیمانه ای چند
" می" بزنیم.
بزیر درخت رزی که تنها درخت خانه ی ما بود،
پناه بردیم . هنوز اولین پیمانه ی شراب را سر نکشیده
بودم که یک:
" قطره آب" ،
از شکستگی یک شاخه ی سر شکسته ،
بدامانم فرو غلطید .....با تعجب از دوستم
پرسیدم:
این قطره چه بود؟
از کجا بارید؟
در آسمانها که از " ابر" خبری نیست.
دوستم پاسخی داد ، که روحم را تکان داد.
گفت: " درخت رز است که گریه می کند !
می خواهد به ما بفهماند که:
بی انصاف ها ،
لا اقل خون مرا جلوی چشم من نخورید!..

 .........................................................................................................................

هوس

با دست هوس دریغ تا شد پشتم ! ...
در مظهر عشق وا شد آخر مشتم ! ...
آنقدر هوس به مغز کامم کوبید
تا در شب کام ،عشق خود را کشتم !!!

 .........................................................................................................................

نوار سیاه

بجای ساعت
نوار سیاهی
به مچ دستم
بستم ...
زمان برای من متوقف شده ومن
پیمان خود را با
هر چه زمان است وهر چه مربوط به آن
شکستم!

.........................................................................................................................

سرشک بخت

دردا که سرشک بخت شوریده ی من
چون حسرت عشق ، مرده بر دیده ی من
اشکم همه من ! اشک تو چون پاک کنم ؟
ای بخت ز قعر قبر دزدیده ی من