خسته ام...

  خسته از تکرارهای بیهوده...

    خسته از نفسهای عمیق و سرد و مرده!

      و چه حجمی دارد: حجم تنهایی من،

   حجم تنهایی من، قدر رویاهای نابود من انبوه است

   حجم تنهایی من زیاد است، زیاد...!

    و چه طعمی دارد: طعم تاریکی من،

      طعم تاریکی من، طعم خون ساکن رگهای من است...!

من به تنهایی و تاریکی محکوم

ناتوان و مصدوم

  باید این راه را تا آخر خطش بروم!

 نیست امیدی هر چند

 باید اما بروم

 بروم، گر چه مىدانم نیست سرابی پیدا

    نیست حتی کابوس شهری زیبا

      گر چه مىدانم دیر یا زود غزل خواهم خواند...

 و من اکنون در راه

 و هم آغوشی سرما

 باید اما بروم...!